Przedmiot (moduł) składa się z trzech części: wykładu (przewodnika po literaturze), konwersatorium (miejsca na dyskusję nad podstawowymi problemami diagnozy, refleksji nad przedmiotem i celami diagnozowania oraz uwarunkowaniami procesu podejmowania decyzji diagnostycznych) oraz laboratoriów (ćwiczeń podczas zajęć i samodzielnego opracowania jednego badania diagnostycznego).
Szczegóły opisane są na odpowiednich podstronach oraz w sylabusie. Zasady studiowania opisane są w regulaminie studiów UAM. Zasady zaliczania modułu opisano na tej stronie, poniżej.W roku akademickim 2014-2015 przeprowadziliśmy badania ankietowe - można zapoznać się z krótkim opracowaniem wyników (choc to dawno temu, to warto!).
W związku z tym, że - jak napisała Rocio Fernandez-Ballesteros "Diagnoza należy do najbardziej podstawowych dziedzin psychologii, w potocznym rozumieniu często jest z nią utożsamiana" - proponujemy zapoznać się ze Standardami diagnozy psychologicznej oraz innymi zaleceniami, opracowanymi przez Ogólnopolską Sekcję Diagnozy Psychologicznej Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Warto też sięgnąć do numeru specjalnego czasopisma wydziałowego Testy psychologiczne w praktyce i badaniach.
Można wyróżnić dwa podejścia do uniwersyteckiego kształcenia profesjonalistów, dwa modele uniwersyteckiej edukacji.
Jeden z nich zakłada, że celem kształcenia jest wyposażenie przyszłych profesjonalistów we wszystkie kompetencje, niezbędne do wypełniania przyszłych zadań oraz rozwinięcie umiejętności rozwiązywania problemów, które mogą napotkać w okresie całej kariery profesjonalnej, niezależnie od zmieniających się warunków. Drogą do osiągnięcia tego celu jest przekazywanie już ustrukturowanej wiedzy w obrębie wąskich, atomistycznie traktowanych subdyscyplin oraz odbywanie – po zajęciach teoretycznych – praktyk zawodowych, gdzie na podstawie obserwacji studenci uczą się stosowania uprzednio nabytej wiedzy i kojarzenia jej ze stereotypowymi przypadkami jej aplikacji. Ta wiedza proceduralna („wiedzieć jak”) nie jest poddawana krytycznej refleksji i staje się elementem ukrytej „zawodowej kultury”. Model ten nazywa się statyczną „filozofią plecaka”, w którym znajduje się wyposażenie na całe zawodowe życie, przygotowane przez uczelnię.
Inny model edukacji - tzw. „nowego profesjonalizmu” - jest efektem wymagań, jakie stawia profesjonalistom współczesny rynek pracy. Tu wiedza zdobywana podczas uniwersyteckiej edukacji traktowana jest jako podstawa rozumienia sytuacji spotykanych w praktyce zawodowej, a sytuacje te inicjują zawodowy rozwój. Jak twierdzi Donald Schön, twórca będącej podstawą tego modelu koncepcji refleksyjnej praktyki, o powodzeniu profesjonalnego działania decyduje nie tyle umiejętność aplikacji wiedzy teoretycznej w praktyce, co zdolność do szczególnego rodzaju refleksji: „refleksji-w-działaniu” i „refleksji-nad-działaniem”. Kompetencja profesjonalna to więc zdolność do eklektycznego korzystania z wiedzy akademickiej , by najpełniej opisać i wyjaśnić praktyczne problemy, z jakimi spotyka się profesjonalista. "Teoria" powinna być spostrzegana jako źródło idei, wskazująca możliwe i niewykluczające się kierunki poszukiwań. Uniwersytet wydaje się najlepszym miejscem ułatwiającym dostęp do informacji i krytyczne ich wyszukiwanie.
Realizacja tego celu - kształcenia „nowych profesjonalistów” - wymaga zmiany myślenia o programach kształcenia. W związku z tym tak zaplanowaliśmy ten moduł, by sprawdzeniem wiedzy i umiejętności był nie tylko egzamin czy kolokwium, ale przede wszystkim samodzielnie opracowane i integrujące kompetencję diagnostyczną studium przypadku.
Ze względów organizacyjnych zajęcia w ramach tego
modułu kończą się ze względów "biurokratycznych" egzaminem z wykładu, ale treść zajęć podporządkowana
jest jednemu celowi - jak najlepsze opracowanie studium przypadku. Wykład i konwersatorium mają wspomagającą rolę dla
opracowania przypadku (laboratorium). W istocie punktem
docelowym jest przypadek i otrzymanie najlepszej oceny z
laboratorium.
Każda z tych form odpowiada na inne ale powiązane ze sobą pytania:
wykład: dlaczego tak diagnozujemy? jakie są sposoby diagnozowania i dlaczego są one takie właśnie? po co diagnozujemy?
konwersatorium: dlaczego tak wyglądają konkretne narzędzia diagnozowania? co "psychologicznego" jest w diagnozowaniu?
laboratorium: jak diagnozować w konkretnych okolicznościach i konkretnym kontekście?
Chcemy, by podczas zajęć dominowały: samodzielna praca w małych grupach i późniejsza dyskusja koncentrująca się na problemach oraz poszukiwanie konsensusu. Generalnie - chcemy podczas zajęć tworzyć warunki sprzyjające rozwojowi zdolności do refleksyjnej praktyki.
Diagnoza psychologiczna: podstawowe kompetencje (wykład)
Diagnoza psychologiczna: podstawowe kompetencje (konwersatorium)
Diagnoza psychologiczna: podstawowe kompetencje (ćwiczenia)
©